آزمون ورودی کربلا

همه ما حسرت این را در دل داریم، که ای کاش می توانستیم به یاری مولایمان رفته و با نثار جان خود از او و حرمش دفاع می کردیم. آرزوی حضور در کربلا و عاشواری حسین را در سر داشته و مدام ذکر شریف یا لیتنی کنت معک را زمزمه می کنیم.

باید بدانیم خطاب هل من ناصر ینصرنی مولایمان حسین علیه السلام در گوش زمان پیچیده است و امروز این طلب یاری خواستنش ، متوجه همه ما نیز شده است.کربلا تنها صحنه آزمایش مردمان آن روزگار نبوده است. کربلا میزان سنجش دینداری و آزادمردی تمام خلایق است. همه ما در صحنه کربلا و عاشورا قرار گرفته و آزمایش می شویم. و معنای این جمله که فرموده اند کل یوم عاشورا و کل ارض کرببلا، نیز همین است. 

اما انسان عاقل قبل از قرار گرفتن در صحنه و میدان امتحان، خود را آزمایش می کند، تا نقاط قوت و ضعف خود را بشناسد و برای برطرف نمودن نقص ها و ضعف هایش تلاش کند تا در روز امتحان سرافکنده و شرمسار نگردد. از این روست که اهل بیت علیهم السلام، بارها و بارها به ما سفارش نموده اند که خود را محاسبه کنید، اخلاق و رفتار خود را بسنجید قبل از آن که موعد و زمان حسابرسی فرا رسد و از شما حساب کشند.

حال که اینگونه است بیایید یک محاسبه کربلایی از خود بنماییم. خود را در کربلا و عاشورا ببینم.

 اگر ما در کربلا بودیم چه می کردیم؟ آیا به یاری مولایمان می رفتیم؟

آیا می توانستیم از جانمان بگذریم؟ از مال و زن و فرزندانمان چه؟

هرکس باید صادقانه در مورد خود قضاوت کند. و ببیند آیا به گونه ای عمل کرده است که اگر به او بگویند همین الان باید خود را به خیمه حسین علیه السلام برسانی و یاریش کنی، می شتابد؟ آیا می تواند پیش کسی حاضر شود که از تمام اعمال و افکار انسان آگاه است؟

برای اینکه بتوانیم خود را دقیق تر بسنجیم، بهتر است ملاک و ضابطه ای داشته باشیم تا خود را با آن سنجیده و نتیجه گیری کنیم.

ضابطه و ملاک حضور در خیل عاشوراییان را، امام باقر علیه السلام بیان نموده و فرمودند:

کسی به ولایت ما نمی رسد مگر با عمل صالح و خودداری از گناه.

آری دوری از گناهان و تلاش برای انجام فرائض و اعمال صالح ملاک حضور است. بدون تقوا نمی توان در ولایت اهل بیت و خیمه سیدالشهدا وارد شد.

جنس یاران کربلایی امام حسین علیه السلام از نور و پاکی است و آلودگی در آنان راه ندارد. آنان از تمام منیّت و خودخواهی ها گذشته اند تا پروانه وار گِرد وجود پربرکت سیدالشهدا بسوزند و جانشان را فدا کنند. از این رو کسی که گرفتار گناهان است، کسی برای دوری از گناهان و پاک ماندن از آلودگی هایش تلاش نمی کند، جِدیت به خرج نمی دهد، او کجا و جان فدا کردن برای عزیز فاطمه کجا!

برای قبولی در آزمون کربلا و ورود به ولایت ابی عبدالله، باید از گناهان فاصله گرفت و با اعمال صالح که سرآغازش انجام واجبات است مانوس شد.

مولایمان یار و یاوری اینچنین می خواهد. تنها گریه کردن و بذل مال کفایت نمی کند. اشک، عزاداری و خرج مال باید در چارچوب ولایت سیدالشهدا باشد. ملاک ولایت نیز که مشخص است. مگر نه اینکه در همان زمان هم کسانی بودند که شهادت مولایمان را از نزدیک نظاره گر بودند و جز گریه کاری نکردند. کسانی نیز حضور داشتند که آماده بودند مال خود را بدهند اما از جانشان نتوانستند بگذرند. چه بدبخت و بیچاره بود آنکه مولایمان  او را برای ورود به جمع کربلاییان دعوت کرد اما حاضر شد اسب و شمشیر خود را  بدهد اما خودش نیاید. بیچاره نفهمید یا نخواست بفهمد که نیازی به اسب و شمشیرش نبود، مولایمان می خواست نامش را در خیل کربلاییان ثبت کند و او را به عزت ابدی برساند.

 این دو شرط که امام باقرعلیه السلام فرمودند دوبال پرواز تا آسمان بی انتهای ولایت است. اکنون بیایید این دو بال خود را بسنجیم. ببینیم چه میزان به تقوا و چه میزان به انجام اعمال صالح و فرائض دینی خود اهمیت داده و اکنون در چه شرایطی هستیم؟ چه میزان جان خود را با صیقل تقوا و دوری از گناهان پاک نموده تا لیاقت تقدیم به آستان عاشوراییان را داشته باشد؟ چه میزان ایمان خود را با اعمال صالح تقویت نموده ایم تا در صحنه آزمایش کربلا پایمان نلغزد و فرار نکنیم؟ با پرهیز از گناهان چقدر توانسته ایم زنجیر گرفتاری و تعلق را، از پا در آوریم تا در صحنه کربلا، حسین را تنها نگذاریم؟

اگر تا کنون آنگونه که لایق حسین علیه السلام است زندگی نکرده ایم بیایید از این پس جانانه با مولایمان عهد ببندیم که حسینی زندگی کنیم و آنگونه شویم که او می پسندد. آنوقت صادقانه بگوییم جوانی ما به فدایت حسین جان.

بیایید لباس آلوده گناهان را پاره کنیم و لباس پاکی و تقوا بر تن کنیم، تا آن هنگام که ندا سر می دهند هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله، بتوانیم با سر و جان مشتاقانه بشتابیم.