چرا ازمرگ میترسیم‏?

اگر انسان، مؤمن و با تقوا باشد و ره توشه آخرت را برگیرد، نه جان دادن هولى دارد و نه شب اول قبر هراسى و نه قیامت نگرانى دارد از امام حسن (ع) پرسیدند: مرگ چیست که نسبت بدان نادانند؟ فرمود (ع): «اعظم سرور یرد على المؤمنین» «بزرگترین شادمانى که بر مومنان وارد مى‏شود»(1).

         خرم آن روز کزین منزل ویران بروم            راحت جان طلبم از پى جانان بروم‏

         بر هواى لب او ذره صفت رقص کنان            تا لب چشمه خورشید درخشان بروم‏

همچنین امام صادق (ع) فرمودند: «القیامة عرس المتقین» «قیامت زفاف و عروسى اهل تقوا است».(2) امام صادق (ع) فرمودند: «اذا مات المومن، شیعه سبعون الف ملک الى قبره فاذا ادخل قبره، اتاه منکر و نکر، فیقعدانه و یقولان له: من ربک؟ و ما دینک؟ و من نبیک؟ فیقول: ربى الله و محمد نبى و الاسلام دینى. فیفسحان له فى قبره مدبصره و یاتیانه بالطعام من الجنة، و یدخلان علیه الروح والریحان و ذلک قوله عزوجل: «فاما ان کان من المقربین فروح و ریحان» یعنى، فى قبره «و جنة نعیم» یعنى فى الاخره» «هرگاه مؤمن بمیرد، هفتادهزار فرشته او را تا قبرش تشییع مى‏کنند سپس وقتى در قبر داخل مى‏شود، نکیر و منکر به سراغش آمده، در کنارش نشسته و به او مى‏گویند: پروردگارت کیست؟ و دینت چیست؟ و پیغمبرت کیست؟ جواب مى دهد: پروردگارم خدا و محمد (ص) پیغمبرم و اسلام دینم است. [پس آن گاه‏] قبرش را برایش به وسعت شعاع بصرش مى‏گشایند و به سویش از بهشت طعام مى‏آورند و روح و ریحان بر او وارد مى‏سازند و آن همان قول خداوند عزوجل است که در قرآن کریم فرمود: «اما اگر از مقربان باشد روح و ریحان برایش مى‏باشد»، یعنى، در قبرش چنین چیزى است. اما در آخرت او داخل در «بهشت همیشه پرنعمت» است».(3)

بنابراین، کسى که قبرش روح و ریحان و آخرتش رضوان پر نعمت فراوان است، نه هولى دارد و نه هراسى. آرى اگر نگرانى و ترس از لحظه جان دادن و بعد از آن باعث تلاش و جدیت در جهاد با نفس و ترک گناه و تحصیل ایمان و تقوا و تقرب شود و انسان را تحریک به عمل صالح کند، بسیار ترس خوبى است. همان گونه که در جبهه و مقابله با دشمن قدار، رزمنده واقعى، آمادگى رزمى کافى فراهم مى‏سازد مومن واقعى نیز براى قبر و قیامت خود، توشه فراهم مى‏کند.

پى‏نوشت‏

 (1) بحارالانوار، ج 6، ص 153.

 (2) همان، ج 7، ص 176.

 (3) همان، ج 6، ص 222، روایت 22.

آیا ادیسون که برق را اختراع کرد و خدمت عظیمی به بشر کرده است جایگاه او در آخرت در کجا می تواند باشد با توجه به اینکه غیر مسلمان بوده است؟

در این باره باید به اقسام کافران و چگونگى محاکمه آنها در قیامت توجه شود:

1 (کفارى که جاهل قاصرند و نتوانسته‏اند راه حقیقت و ایمان را- آن چنان که باید- دریابند و از همین رو در کفر خود فرومانده‏اند. این گروه در قرآن «مرجون لامر الله» معرفى شده‏اند و بعید نیست نسبت به اعمال صالح خود- در صورتى که با انگیزه‏هاى خائنانه همراه نباشد و مثلا بر اساس عواطف پاک انسانى و نوع دوستى باشد- به گونه‏اى متناسب حالشان پاداش داده شوند. و در صورتى که حق پذیر و داراى قلب سلیم باشند ولى در دنیا به حق دسترسى نداشته اند در صحنه قیامت حق بر آنها عرضه مى شود و پس از اعتراف به این که آنچه به دنبالش بودند همین است چه بسا قابلیت راهیابى به بهشت را نیز پیدا مى کند.

2 (دسته دیگر معاندان و متکبران حق ستیزند. یعنى کسانى که راه حق برایشان آشکار بوده یا مى‏توانستند به خوبى آن را باز شناسند و ایمان آورند ولى در برابر راه خدا از روى عمد و علم به مبارزه و پیکار برخاسته و بر گمراهى خود تعصب و لجاجت ورزیده‏اند. این گروه به کلى حسن فاعلى را از دست داده‏اند و گرفتار چنان ظلم عظیمى گشته‏اند که هیچ عمل نیکى برایشان سودمند نیست. از این رو قرآن مجید درباره آنان مى‏فرماید: «فلانقیم لهم یوم القیامة وزنا در قیامت براى آنان میزان سنجش کردار قرار نمى‏دهیم» کهف، آیه 105 (. زیرا وضع آنان بدتر از آن است که این اعمال جزئى برایشان سودمند افتد.