تاثیر نماز بر بیماریهای اپیدمیک ( همه گیر )
آنتونی بارنت 3می نویسد : عادت به استحمام که در عصر جدید در مغرب زمین متداول شده است شاید در پیشگیری از بیماریها همان اندازه موثر بوده است که مراقبت از منابع آب اثر داشته است . در سال 1842 وقتی که از یک کارگز معدن در “ لانکاشایر‌” می پرسند ، کارگران زغال کش هر چند وقت یکبار بدن خود را می شویند ؟ او جواب می دهد : آنها هیچوقت بدن خود را نمی شویند !؟! من هم هیچوقت بدن خود را نمی شویم ، پیراهن من چرک بدنم را پاک می کند …!؟
و از آن گویاتر ، یاداشتهای روزانه دریاسالار “ ساموئل پپیز ” است که با شادی درباره پیدا کردن بیست شپش در یک شب ، در موهای سر خود نوشته است . “ روزهای روز بود که این اندازه نداشتم ، بنابراین امشب با رضای خاطر فراوان به رختخواب رفتم !؟!
گفته های این نویسنده آمریکایی نشانگر این موضوع است که غرب به ظاهر متمدن ، تا گذشته نه چندان دور ، به اهمیت استحمام و دوری از کثافات در پیشگیری از بیماریها ناآگاه بوده است و شاهد این مدعا نیز بروز اپیدمی های بزرگ بیماریهایی مانند “ تیفوس ” است که در قرن اخیر به علت عدم رعایت نظافت شخصی به مرگ و میرهای وحشتناک و نابودی انسانهای بسیاری منتهی شده است .در حالیکه تاریخ مسلمانان بندرت شاهد اپیدمی های اینچنین مرگبار حتی در قرنهای دور بوده است . اما “ حدث اکبر ” در مبانی فقهی شیعه به مواردی مانند جنابت و حیض و … اطلاق می شود که مانعی برای اقامه نماز صحیح به حساب می آیند و “ غسل ” بعنوان برطرف کننده حدث اکبر از واجبات نماز در این قبیل موارد به حساب می آید .
علاوه بر غسل های واجب در مکتب شیعه موارد متعددی از غسل های مستحب می توان سراغ گرفت 4 که در مجموع مثلا “ در طول یک هفته ، غسل های متوالی ( اعم از واجب یا مستحب ) توسط یک مسلمان معتقد نمازگزار بوقوع می پیوندد .
به این ترتیب روشن است که سر نهادن به فرمان غسل ، که عمدتا “ برای اقامه صحیح نماز صورت می پذیرد ، در بعد نظافت شخصی از اپیدمی شدن برخی بیماریها “ مانند گال و تیفوس ” و در بعد نظافت عمومی ( یعنی اطاعت همه اعضای جامعه اسلامی از آن ) از اپیدمی شدن برخی بیماریهای دیگر مانند “ طاعون ” جلوگیری می کند .